Depresja

W życiu każdego z nas zdarzają się krótkotrwałe stany obniżonego nastroju, niepokoju, uczucia zmęczenia czy przygnębienia, które wpływają negatywnie na nasze samopoczucie i odbiór rzeczywistości.
Należy jednak odróżnić chwilowe pogorszenie nastroju od podstępnej depresji, która może wkradać się albo małymi krokami w nasze sfery życiowe lub też spaść na nas całkiem znienacka.
Zaawansowana depresja jest stanem trwającym miesiącami, a nawet latami. Mamy wtedy do czynienia z tzw. depresją endogenną (wewnątrzpochodną-biologiczną). Ten stan wymaga zarówno postępowania farmakologicznego, jak również intensywnej długotrwałej psychoterapii. Uważa się, że co dziesiąta osoba przechodzi w swoim życiu stan depresyjny, wymagający stosowania neuroleptyków.
Częstość występowania depresji wzrasta wraz z wiekiem. U osób powyżej 65 roku życia zapadalność na tę chorobę ocenia się na 15 - 20%.
Przyczyny depresji endogennej nie zostały jak dotąd w pełni wyjaśnione. W powyższym przypadku chodzi o działanie przekaźnikowe noradrenaliny i serotoniny (komunikacja między neuronami - przekazywanie informacji). Udowodniono, że u chorych w pewnych obszarach mózgu nie dochodzi do całkowitego uwalniania wyżej wymienionych hormonów. Niedobór tych substancji może być odpowiedzialny za symptomatologię depresji. Znając ten element metaboliczny, nie wiemy jednak, co jest przyczyną defektu uwalniania tych właśnie substancji w odpowiednich obszarach mózgu.
Depresja egzogenna (zewnątrzpochodna) zależy od czynników zewnętrznych, jak sama nazwa wskazuje. Osoba dotknięta tą odmianą depresji często uważa, że wszystkie jej działania są złe. Sygnały choroby mogą być podobne, ale ich podłoże jest zupełnie odmienne. Do najbardziej widocznych oznak choroby należą:

• smutek,
• zanik chęci do aktywnego życia w społeczeństwie,
• trudności w wykonywaniu codziennych czynności,
• chory na depresję nie doznaje uczucia radości, zadowolenia, życie staje się dla niego bezbarwne),
• niechęć do wcześniejszych zainteresowań,
• zaburzenia snu,
• zaburzenia libido.

Pomoc osobie dotkniętej depresją, nie jest łatwa, tak jak sama choroba. Warto jednak wyciągnąć pomocną dłoń i poświęcić czas osobie cierpiącej. Z pewnością niezbędna jest pomoc lekarza psychiatry, który zastosuje terapię optymalnie dostosowaną do potrzeb pacjenta. Włączenie leków w wielu przypadkach ma wpływ na zahamowanie postępowania choroby. Jednakże nieocenione jest wsparcie bliskich osób, rodziny, rozmowy, umiejętność słuchania i próby zrozumienia. Chory musi pogodzić się z faktem, iż dotknęła go depresja – najważniejsze to mówić o tym otwarcie i nie zamykać się w sobie – dzięki temu łatwiej będzie pokonać chorobę.