Termin schizofrenia pochodzi od greckich słów „rozdwojenie i jaźń” oznacza niespójność procesu myślowego. Schizofrenia to wiele schorzeń mózgu, które powodują zaburzenia myśli, uczuć i zachowania chorego. Schizofrenicy nie powinni być myleni z osobami o podwójnej czy wielokrotnej osobowości. U schizofreników mogą występować halucynacje słuchowe, urojenia, irracjonalne zachowania np. śmiech na pogrzebie. Niektórzy izolują się od świata, ludzi, bliskich. Ze względu na zmienność nastrojów mają problemy w szkole lub w pracy, nie dbają o wygląd zewnętrzny, cierpią na bezsenność, mówią od rzeczy, słyszą głosy wewnętrzne, mają wyimaginowane problemy zdrowotne.
Na schizofrenię zapadają w równej mierze mężczyźni i kobiety. Pierwsze objawy występują pomiędzy 17-25 rokiem życia. Chłopcy zapadają wcześniej w grupie wiekowej od 17 do 18 lat jest ich ponad czterokrotnie więcej niż dziewcząt. U około 2 procent schizofreników pierwsze zachowanie następuje przed 15 rokiem życia. Można powiedzieć, że u osób w których rodzinach nie było schizofrenii , prawdopodobieństwo zapadania na tę chorobę wynosi 1 procent.
Istnieje kilka teorii na temat etiologii tej choroby. U wielu schizofreników stwierdzono wysoki poziom dopaminy, substancji będącej przekaźnikiem informacji. Dlatego w terapii stosuje się leki hamujące działanie dopaminy. Wywoływać schizofrenię mogą także infekcje wirusowe, silny stres, uszkodzenie mózgu we wczesnym dzieciństwie, nieprawidłowości w działaniu systemu immunologicznego.
Podobnie jak cukrzyca schizofrenia jest chorobą nieuleczalną, można z nią żyć dzięki środkom farmakologicznym tj chloropromazyna, lewopromazyna, promazyna, cyamemazyna, flufenazyna, haloperidol, amisulprid, klozapina, kwetiapina, olanzapina. Leki te pomagają pacjentowi radzić sobie z urojeniami , halucynacjami, dziwnym zachowaniem. Są jednak mniej skuteczne przy zwalczaniu apatii i niespójności myśli.